We nemen 's ochtends eerst de bus naar Alajuela. Tegen het middaguur zijn we terug en vertrekken we richting luchthaven. Aan het eind van de middag blijkt, dat we niet gaan vliegen vandaag. We worden naar een hotel gebracht in San José.

Wat een super slecht bed hebben we. Ik weet om twaalf uur al niet meer hoe ik moet liggen. Als ik Michiel vraag of hij het ook zo'n slecht bed vindt, antwoordt hij volmondig ja. Terwijl hij normaal gesproken toch overal kan slapen. Gelukkig hebben we niet zo veel last van de aankomende en vertrekkende vluchten, omdat ze hier 's nachts amper vliegen. Om zeven uur zijn er al een paar vliegtuigen overgekomen; ons hotel ligt echt recht onder de aanvliegroute. Ik besluit m'n bed maar uit te gaan, want ik heb het helemaal gehad.

We doen rustig aan, omdat we geen haast hebben. Rond kwart voor acht ontbijten we buiten op het overdekte terras. De temperatuur is aangenaam en op het buffet staan vijf verschillende soorten fruit klaar. We beginnen met de vitamientjes en dan komt ze vragen of we ook ei willen. Even later komt ze een bord met ei en een bergje rijst met bonen brengen. Het ei smaakt prima, maar de rest laat ik liggen.

Na het ontbijt vragen we bij de receptie of ze een suggestie hebben, wat we kunnen doen vanochtend. Ze heeft geen goed idee. We besluiten dan maar een stukje te gaan lopen. We lopen een poosje en nemen uiteindelijk de bus naar Alajuela. Er komen hier zo veel bussen, dat moet goed gaan. Michiel moet 175 colon betalen; ongeveer 20 cent. De bus stopt bij elke dikke boom en brengt ons naar het busstation. We lopen door de stad, kijken winkeltjes en komen uiteindelijk op het centrale plein uit. We bezichtigen de kerk van binnen en gaan naar Mc Donalds om koffie en thee te drinken. We gaan op de eerste verdieping buiten op het terras zitten. Zo hebben we leuk uitzicht op het park. Na een half uurtje wandelen we op ons gemak terug naar het busstation. Op de eerste bus staat El Roble en dat is het dorpje waar we naar toe moeten. Michiel hoeft nu maar 120 colon per persoon te betalen. En voor dat bedrag worden we bijna helemaal thuisgebracht.

Het is nog 400 meter lopen vanaf de kruising. We bellen aan bij de poort en er wordt voor ons open gedaan. We trekken onze wemkleding aan om even een verfrissende duik in het zwembad te nemen. En fris is het water zeker. Ik koel lekker af, maar Michiel waagt zich er niet helemaal in. We laten ons opdrogen in het zonnetje en gaan daarna douchen en omkleden voor vertrek. We moeten om één uur de kamer uit zijn. We pakken alles netjes in de tassen en schuiven deze in de plunjebaal. Het is ons gelukt om voor enen helemaal klaar te zijn voor vertrek.

We e-mailen nog met het thuisfront en puzzelen op het terras. Onze taxi gaat pas om half drie. Nog voor wij weg zijn, is onze kamer al weer schoongemaakt en bezet. Om tien over half drie mogen we met het busje van het hotel mee. In tien minuten rijdt het busje ons naar het vliegveld. We worden voor de deur afgezet.

Binnengekomen moet Michiel eerst de vertrekbelasting betalen. Ik wacht bij de bagage. Als Michiel terug is moeten we een formuliertje invullen en dan mogen we aansluiten bij de balie. Om precies drie uur checken we in. De juffrouw achter de balie hangt aan onze bagage een label met daarop de tekst, dat we een korte overstaptijd hebben. Als we de tickets hebben, lopen we door de douane. We kijken in de winkeltjes en eten wat. In één van de winkels staan heerlijke chocolade en noten, waar we lekker van snoepen. Michiel tapt er ook echte Costa Ricaanse koffie.

Vrij snel is het half vijf en gaan we naar beneden. Om kwart voor vijf zou het tijd zijn om aan boord te gaan. Maar tegen vijf uur wordt omgeroepen, dat het nog even gaat duren. Vlak daarna worden de passagiers aangevoerd die uit het toestel komen, waar wij mee mee moeten. Ze hebben ondertussen ook nog een bericht in het Spaans geroepen, maar daar hebben we helaas geen vertaling van gekregen. Het is bijna half zes als de laatste mensen uit het vliegtuig zijn. En we zien ook de piloot en stewardessen binnenkomen. Onze piloot is dan al naar het vliegtuig vertrokken. Tja, en dan blijkt het helemaal niet ons vliegtuig te zijn.

Wat ik begrijp is ons toestel vanwege het slechte weer uitgeweken naar Panama. In het Spaans volgt een lang bericht en daarna volgt een korte Engelse samenvatting. Het komt er op neer, dat we om half zes niet vertrekken, maar in de rij mogen gaan staan voor een ticket voor een hotelkamer. Dan gaat er weer enige tijd overheen, maar om zes uur hebben we een ticket. We krijgen te horen, dat we onze bagage op moeten halen en dat er bij de uitgang bussen staan. Als we bij de bagageband komen, staan alle koffers er al naast. Ik pak een karretje en Michiel zoekt onze plunjebalen. Bij de douane sluiten we in eerste instantie achter een groep Belgen aan, maar als we zien dat andere mensen van onze vlucht in andere rijen aansluiten, doen we dat ook. Vrij snel zijn we door de douane. Als we buiten komen, staat er één minibus.

Gelukkig komt er een paar minuten later een grote touringcar aanrijden. Alle bagage gaat onderin de bus en we stappen in. We doen er bijna drie kwartier over voor we bij het Best Western hotel zijn aan de rand van San José. Het is hartstikke druk op de weg en we staan regelmatig stil. Als we de oprit van het hotel indraaien, spreken we af dat ik gelijk naar de balie loop om in te checken en dat Michiel de bagage regelt. Als ik bij de receptie kom is er één persoon voor me. Als ik aan de beurt ben, komt Michiel net aanlopen. We krijgen een kamer en twee bonnen; eentje om vanavond mee te eten en eentje voor het ontbijt. Als ik klaar ben, is de rij al aardig gegroeid.

We zetten de spullen op onze kamer en gaan gelijk wat eten, want het is al bijna acht uur. Als we beneden in de hal komen is de rij aan de receptie tot buiten aan toe gegroeid. We hebben echt geluk gehad. In het restaurant leveren we ons bonnetje in en krijgen we een aparte menukaart. We bestellen een hamburger en laten het ons smaken. Om half negen zijn we terug in het hotel en zien we de laatste mensen net inchecken. We kunnen in de computerruimte gratis gebruik maken van de computers. We moeten even wachten, maar vrij snel is er een pc vrij. We mailen het thuisfront over onze situatie en zoeken dan of we iets kunnen vinden over onze vlucht en een alternatief. We hebben bijna een uur geïnternet als we om tien uur naar boven gaan en in slaap vallen op een heerlijk hard bed.