We gaan op pad voor de beklimming van de vulkaan in het Nationaal Park Rincon de la Vieja. Een schitterende dagtocht, die we wat inkorten vanwege de regen.

Best aardig geslapen ondanks de warmte. We hebben de hele nacht de ventilator aangehad, maar dat heeft weinig geholpen. Ik zet om zes uur zowel voor als achter de ventilatieramen open. Er komt gelijk wat frisse lucht naar binnen. Ik pak een boek, want slapen lukt toch niet meer. We hebben geen stromend water, maar gelukkig wel vochtige doekjes, waarmee we ons gezicht wassen.

Om kwart over zeven lopen we naar het restaurant voor het ontbijt. We kunnen kiezen van het buffet. We beginnen met de nodige hoeveelheid fruit, daarna halen we geroosterd brood met roerei. Hier moeten we toch wel een paar uur op kunnen lopen. Michiel gaat bij de receptie melden dat één van de lampen het niet doet en navragen wat er met het water aan de hand is. De waterleiding is buiten het terrein kapot gesprongen, dus vandaar dat we geen water hebben. Vlak daarna komt een man kijken naar de lamp en dat is zo opgelost.

We vertrekken om acht uur met de auto. We hebben een onverharde weg van zo'n vijf kilometer te gaan, voordat we bij Nationaal Park Rincon de la Vieja zijn. De laatste kilometer is de weg echt dramatisch slecht. Er staan pas een paar auto's bij het park en één bus. We melden ons bij de receptie en betalen de entree van het park. De man vraagt welke route we gaan lopen en we krijgen een overzichtskaart.

We zijn van plan helemaal naar de krater te lopen; een tocht van zo'n acht kilometer. We steken een weide met paarden door en lopen direct het bos in. We gaan even kijken bij een watertje en vervolgen onze weg; nog 7½ km te gaan. Het is een mooie route door het bos. Vooral het eerste uur horen we heel veel vogels. We zien twee beesten het pad oversteken. Het ging zo snel dat we niet goed gezien hebben wat het waren; het leken wel grote bergmarmotten. We zien een paar mooie vlinders, een eekhoorn en opeens schiet er voor m'n voeten een slang weg.

Hoe hoger we komen, hoe anders het bos wordt. We staan nog een tijdje stil om een enorme zwarte vogel te filmen. Het is half elf als we het bos uitkomen en op een splitsing terechtkomen. We hebben precies twee uur gelopen en kunnen nu kiezen voor een makkelijke en een moeilijke route. Als we naar het pad kijken van de makkelijke route, dat steil naar beneden gaat om het water over te steken en dan weer steil omhoog, besluiten we de moeilijke route te kiezen.

We lopen over de bergkam en moeten af en toe zoeken hoe we het beste omhoog kunnen, maar gelukkig staan er steenmannetjes en af en toe een bordje met een pijl. Drie kwartier later staan we weer op een splitsing; op een vlak stuk. Het is half twaalf: tijd om iets te eten. Na een korte stop lopen we de laatste 700 meter in twintig minuten omhoog. En dan staan we boven aan de rand van de inactieve krater. We lopen nog even naar het hoogste punt en dan terug naar de splitsing.

We besluiten ook nog naar de actieve krater te gaan. Hiervoor steken we een oud lavaveld over. Het pad dat we lopen, kun je tot in de verte zien liggen. Als we halverwege zijn, begint het te miezeren. Even later besluiten we toch onze poncho's aan te trekken. We komen op de laatste splitsing en het kan nu niet meer ver zijn. We lopen over de kam. Het begint zo hard te regenen en het trekt helemaal dicht, dat we vlak voor ons doel besluiten om om te keren.

Het blijft flink regenen en we kiezen ervoor om via de andere route af te dalen, omdat we anders eerst het lavaveld weer moeten oversteken en dus nog een stuk moeten stijgen. We lopen flink door over de groene vlakte, maar als we de diepte in moeten, zijn we opeens het pad kwijt. We moeten even zoeken, maar vinden gelukkig vrij snel een bordje met een pijl. Tussen de hoge struiken door dalen we af. Gelukkig houdt het op met hard regenen. Het is af en toe behoorlijk glad en we hebben de takken regelmatig nodig om ons aan vast te houden. In flink tempo dalen we af. Al gauw zien we waar we het water over moeten. Gelukkig is het nu droog en gaat het afdalen vlot. Vlak voor we het water overgaan, hebben we nog een pittig stuk te gaan. Er hangen op twee plekken zelfs touwen om goed af te dalen. Als we het water over zijn, moeten we nog een steil stukje omhoog, maar dan staan we weer bij de bordjes op de splitsing van de makkelijke en de moeilijke route.

Het is nu half twee; zijn we toch in drie kwartier afgedaald. We doen onze poncho's uit. Nu volgt de relatief eenvoudige route door het bos. In flink tempo dalen we af. Het is een stuk donkerder in het bos nu de zon niet meer schijnt. Onderweg komen we tot twee keer toe een troep kapucijnapen tegen. We horen weer veel vogels, maar kunnen er geen ontdekken. We hebben er stevig de pas in en iets voor half vier lopen we de poort van het park uit.

We rijden terug naar ons hotel en gaan eerst bij het zwembad wat drinken, voordat we alle modder en het zweet gaan afspoelen onder de douche. Ja, we hebben weer water. Zo tegen vijven probeert het zonnetje er nog even door te komen en lopen we terug naar onze kamer. Lekker douchen en dan op naar het restaurant. We eten vandaag weer van het buffet. Het is jammer dat ik na één bord eten al vol zit, want ze hebben vandaag echt lekkere dingen. Na een heerlijk fruittoetje willen we graag nog koffie, maar op de een of andere manier is dat niet mogelijk. En dus lopen we tegen achten maar terug naar onze kamer.