We zijn twee dagen onderweg om vanuit Costa Rica weer thuis te komen. Na veel vertraging en een gemiste vlucht, komen we eindelijk in Nederland aan.

Ik word wel een paar keer wakker, maar heb best best aardig geslapen. Om vijf uur de deur opengezet, omdat de airco zoveel lawaai maakt. We zijn allebei wakker, maar schrikken ons rot als om tien over half zes de telefoon gaat. We moeten eruit; tussen zes en half zeven staan de bussen klaar. Michiel belt naar het thuisfront, dat ons mailtje nog niet gelezen heeft en verbaasd is, dat we nog in Costa Rica staan.

We kleden ons snel aan en als we beneden komen, staan er al wat mensen buiten te wachten. Er staan ook twee kleine busjes, maar die zitten al vol. Michiel gaat snel de e-mail nog even checken en als hij terugkomt, zijn de busjes weg. Vlak daarna komt er een autootje van Iberia. De man meldt ons, dat we gerust kunnen gaan ontbijten. We besluiten dat Michiel gaat kijken of hij ontbijt kan regelen om mee te nemen. Ik blijf wachten; er komen meerdere busjes, maar die komen mensen voor dagtochten ophalen.

Ik vraag aan de man van Iberia of hij enig idee heeft, hoe laat we kunnen vliegen. Hij vertelt dat het toestel nog uit Panama moet komen en dat het om ongeveer elf uur zal aankomen. Michiel komt met een grote tas vol doosjes en twee grote bekers koffie terug. De gebakken rösti mikken we gelijk weg. Per persoon hebben we twee pancakes, roerei, gebakken spek en worstjes. Ik begin midden tussen alle wachtende mensen aan mijn ontbijt. Ik mis wel de vitamientjes, maar het ei en de pancake met spek en stroop smaakt me goed. De pancake die over is stoppen we in de andere doos, zodat we weer wat verpakkingsmateriaal kunnen weggooien.

Ik wil net weer aan de koffie beginnen als er twee touringcars aan komen rijden. Het is half zeven en er staan ondertussen heel wat mensen achter ons. We proberen het weer zo tactisch mogelijk te regelen. Michiel zorgt dat de bagage zo laat mogelijk de bus in gaat en ik zoek een plekje vooraan in de bus. Als de bus vol is, rijden we in twintig minuten naar het vliegveld, waar we om zeven uur aankomen. Het is gelukkig een stuk minder druk op de weg.

We hebben als eerste onze bagage uit de bus en als we binnenkomen, sluiten we aan achter de mensen, die met de twee kleine busjes gegaan zijn. We horen dat de balies pas om zeven uur open zijn gegaan. Het gaat niet erg snel en dan valt het computersysteem ook nog een keer uit. Van de Belgen voor ons begrijp ik, dat voor hen in ieder geval de vervolgvlucht ook geregeld is. Van een Engelsman horen we, dat we rechtstreeks naar Madrid gaan en geen tussenstop zullen maken in Panama; dat gaat in ieder geval vier uur reistijd schelen.

Als we aan de beurt zijn, krijgen we een nieuwe instapkaart voor onze vlucht naar Amsterdam, die op zondagochtend om tien voor negen vertrekt. Dat betekent dat we naar verwachting maar 1 uur en 50 minuten overstaptijd hebben. We mogen het restant van ons ontbijt gelukkig mee door de douane nemen. Michiel regelt bij een winkeltje gratis kopjes koffie en we eten nog wat van het ontbijt. Het overschot mikken we weg. We kunnen om tien over half twaalf aan boord; we moeten dus nog even wachten. En dat wordt uiteindelijk nog wel wat langer.

Ik lees het tijdschrift, waar ik nog niet aan begonnen was. Als ik dat uit heb, lees ik het laatste stuk van mijn boek uit. Om kwart over elf lopen we de trap af naar beneden. We moeten aansluiten in een lange rij. De handbagage wordt uitgebreid gecontroleerd. En daar staan we dan, want zitplaatsen zijn er niet meer. Het vliegtuig zou oorsponkelijk om tien over half één vertrekken. Al vrij snel zien we op het tv-scherm, dat er één uur van gemaakt is en even later zelfs kwart over één. Maar voordat we kunnen vertrekken zal het toestel toch eerst uit Panama moeten aankomen. Er staat kwart over twaalf op het bord. Ik sta voor het raam te kijken en uiteindelijk vijf minuten te laat, zien we het vliegtuig landen. Een luid applaus klinkt er door de wachtruimte.

Michiel heeft ondertussen van de Engelse man gehoord, dat we zo vroeg op het vliegveld moesten zijn, omdat de balie 's ochtends alleen tussen zeven en negen uur bemensd wordt. Vlak daarna worden er vanuit een vrachtwagentje een aantal kratten met flesjes water binnengedragen. Het moet niet gekker worden, het is half één en voor het eerst krijgen we iets vandaag. Tegen enen komt er voor het eerst vandaag een Spaanstalige mededeling over onze vlucht. De man kan z'n verhaal niet afmaken, vanwege het feit dat er zo'n boegeroep en agressie vanuit de wachtruimte komt. Omdat hij mededeelt, dat we nog een half uur moeten wachten voor we aan boord kunnen. In het Engels probeert hij het niet eens meer.

Ik ga aan de balie vragen of we ook nog iets te eten krijgen, maar dat is helaas niet het geval; we moeten wachten tot in het vliegtuig. Het is kwart over één als ze om gaan roepen, wie er als eerste de bus naar het vliegtuig in mag. Maar daar luisteren we natuurlijk niet naar; iedereen wil onderhand mee. We dringen in de drukte mee en zitten in de eerste bus. Als we bij het vliegtuig aankomen, blijkt dat we bijna op de laatste rij zitten. We zitten net, als een aantal Spaanstaligen al een heftige discussie heeft met de stewardess. Voordat het vliegtuig vol is en iedereen z'n plaats gevonden heeft, is het tegen half drie, dat we eindelijk gaan taxiën. En precies twee uur later dan gepland gaan we de lucht in. Ze delen koptelefoons, sokken en kranten uit, maar van de dekens zien we alleen lege zakken langskomen. Als ik erom vraag, geeft ze antwoord dat ze op zijn. Mijn vraag of ze niet weet hoeveel mensen er in het vliegtuig zitten, kan ze niet waarderen. Ze wordt boos en zegt dat zij er niets aan kan doen. Tja, ik ook niet.

Ondertussen is het half vier; de kar met drinken komt net langs, maar ja ze beginnen helemaal aan de andere kant van het vliegtuig. Ben benieuwd hoe lang dat gaat duren. Ik heb ondertussen vreselijke honger. Na ruim een half uur krijgen we ons diner. En zoals we al verwacht hadden, is er geen keuze meer en krijgen we pasta. Michiel neemt er een biertje bij, maar na een paar slokken laat hij het staan. Het bier uit Panama is duidelijk geen succes. Gelijk na het eten probeer ik te slapen; ik heb m'n horloge verzet en het is in Nederland nu één uur 's nachts. Ik word af en toe wakker, maar met m'n oordopjes in kan ik tot half zeven best aardig slapen. Michiel lukt het niet om z'n ogen dicht te doen. Ik word wakker als ze de verlichting aan doen. Een half uurtje later wordt het ontbijt verzorgd. Het croissantje ham/kaas ziet er niet uit, maar we beginnen er toch maar aan. Als we het voor de helft op hebben, stoppen we ermee. We zijn beide van mening dat deze maaltijd nog van voor de vertraging en al twee dagen oud is. We doen het dan maar met de vruchtjes en de biscuitjes.

Helaas landen we precies op de verwachte tijd en hebben we geen tijd ingehaald. Als we geland zijn, beginnen de stewardessen achter in het vliegtuig te klappen, maar ze krijgen van geen enkele passagier bijval; geeft in ieder geval aan hoe wij over de service denken. We hebben er uiteindelijk bijna tien uur over gevlogen. Om half negen staan we aan de gate, maar voordat je het vliegtuig uit bent, als je op rij 47 zit; dat duurt dus wel tien minuten.

In de slurf en aankomsthal halen we vele mensen in. Het is nog acht minuten voor ons toestel naar Amsterdam vertrekt en we weten dat we niet ver meer hoeven. We vragen aan een mevrouw het gatenummer en lopen dan de hoek om naar de douane. Daar is het redelijk druk en staan we natuurlijk in de verkeerde rij. Als we na de douane bij de infobalie van Iberia komen en vragen of de vlucht naar Amsterdam al weg is, kennen ze daar onze namen al en vertellen, dat het toestel op tijd vertrokken is. En dat terwijl ze wisten dat we er aankwamen en dat we al zoveel vertraging opgelopen hebben. Michiel wordt een beetje boos en dat levert ons in ieder geval een tegoedbon voor iets te eten op.

We gaan met de metro naar het andere gebouw en zoeken daar de eetgelegenheid, die op ons briefje staat. We vragen bij de kassa wat we mogen nemen, maar deze dames spreken geen woord Engels. Ik begrijp dat we pas vanaf twaalf uur menu kunnen krijgen. Ik probeer in het Spaans uit te leggen, dat we ook een ontbijt mogen kiezen. Ze legt nu in losse woorden uit wat we mogen pakken. We kiezen wat uit en gaan daarna aan een tafeltje zitten. We hebben de tijd. Na het ontbijt poetsen we lekker onze tanden en kunnen we er weer even tegenaan.

We gaan met de metro terug naar de andere terminal. Daar is werkelijk niets te beleven en we wachten bij de gate tot we in het toestel mogen. Tien minuten later dan gepland mogen de eerste mensen aan boord. Het toestel zit helemaal vol; er zijn zelfs zes mensen die niet mee kunnen met de vlucht. We hebben dus nog geluk gehad ook. We vertrekken bijna een kwartier te laat; had dat toestel vanmorgen nou ook maar vertraging gehad. Als we eenmaal op hoogte zijn, zien we niets meer. Heel Europa ligt onder de wolken. Vlak voor we er zijn, duiken we door de wolken naar beneden. We staan rond de klok van drie uur weer op Nederlandse bodem. Al heel snel rollen de eerste koffers de band op. We moeten even wachten, maar dan liggen onze beide plunjebalen er ook op. Als we de schuifdeur door komen, zien we onze privéchauffeur gelijk staan en lopen we richting de parkeergarage. Op de weg terug is het erg druk. Maar iets na vijf uur stappen we de drempel van ons eigen huis weer over. Moe, na een geweldige vakantie.