We beginnen de dag vandaag met een boottochtje naar het eiland Koh Trong. Daar fietsen we met onze gids en bekijken het dagelijks leven. Na terugkomst met de boot, rijden we Kratie uit richting Ratanakiri.

We hebben vandaag om half acht afgesproken met onze gids. We zijn al lang voor de wekker wakker en we lopen al om zeven uur richting ontbijtzaal. Vandaag hebben we warm stokbrood uit de oven. Verder hebben we alleen de keus uit omelet of aardbeienjam. Helaas ook geen sap en in warme koffie of thee hebben we gezien de huidige temperatuur niet echt zin. Dadelijk maar gelijk wat water uit de fles. Gezien de uitgebreidheid van het ontbijt zijn we weer snel terug op de kamer. We hoeven onze spullen nog niet mee te nemen, omdat we na onze fietstocht nog op de hotelkamer terug komen. En dus zitten we al ruim op tijd buiten voor het hotel te wachten op onze gids. Tegen half acht spreekt een andere gids ons aan en zegt dat hij onze gids wel even zal bellen. Het blijkt de vader van Collin te zijn. Hij belt en zegt dat ze er zo aankomen. Nog geen twee minuten later draait de jeep het parkeerterrein op. We steken gelijk de straat over en dalen af naar het water. Aan het platform liggen verschillende boten. Op de boot naar het eiland zitten nog niet genoeg mensen en dus moeten we nog even wachten op meer passagiers. Om kwart voor acht krijgen we te horen dat we af gaan varen en we stappen de boot op. Het eiland Koh Trong ligt bijna een kilometer ver en in nog geen tien minuten worden we naar de andere kant van de rivier gebracht. Daar is geen aanlegsteiger; de boot vaart tegen het land aan en we stappen zo het eiland op. Een klein stukje verderop staan bij een gebouwtje fietsen voor ons klaar. We stellen de zadels wat bij en kijken of de banden nog opgepompt moeten worden. Dan gaan we op pad. Het is al flink warm en binnen enkele minuten staat het zweet op onze rug. De fiets is nog gammeler dan in Siem Reap, maar goed we gaan vandaag maar negen kilometer fietsen, dus dat moet lukken. De weggetjes zijn erg smal; je kunt elkaar hier net passeren. Soms is de weg verhard en rijden we over een strook beton, maar meestal rijden we over een smal zandpaadje. Het is wel schitterend mooi fietsen. Het eiland is niet zo breed en al snel staan we aan de andere kant, waar een behoorlijk aantal woonboten liggen. Deze zijn van Vietnamezen; zij mogen geen huizen bouwen in Cambodja en hebben daarom voor het floating village gekozen. Op verschillende plaatsen zijn mensen aan het werk. Collin stopt bij een huisje waar we een citrusvrucht van de boom halen. De eigenaresse haalt de buitenkant er af en legt het vruchtvlees op een bord. Daarna vraagt ze of we deze in haar woning op komen eten. We gaan de trap op en op het terras eten we de vrucht op. Hij blijkt minder sappig dan gedacht, maar gelukkig niet zo zuur. Na deze korte pauze rijden we verder. Langs de pagode, het restaurant, winkeltjes. Ze zijn hier van alle gemakken voorzien. Na ruim negen kilometer gefietst te hebben zijn we terug bij het startpunt. Het is ondertussen half tien en we moeten even wachten tot de boot aan deze kant van de rivier is. Gelukkig zitten er al meer mensen te wachten, zodat het waarschijnlijk niet zo lang zal duren voor de boot dan weer terug vaart. Al vrij snel zet de vrouw van het winkeltje stoelen voor ons neer. Ondertussen komt er een brommer tanken; nu zien we ook hoe dat apparaat werkt. Na een minuut of tien komen er meerdere mensen omhoog lopen vanaf het water; dat betekent dat de boot aangekomen is. Wij lopen richting het water, terwijl er allerlei verpakkingen met voorraad omhoog gesjouwd worden. We varen gelijk weer weg en om tien uur staan we al weer aan de andere kant op het platform. We spreken af dat we om half elf klaar staan met de bagage. Dus nog voldoende tijd om ons op te frissen en nog even een douche te nemen. Wel jammer dat ze de kamer al schoongemaakt hebben; maken wij er toch weer een beetje een bende van en gebruiken we de schone handdoeken.We staan keurig op tijd buiten en laden onze bagage in de jeep. De eerste tien kilometer zijn goed te rijden, daarna zitten er veel gaten in de weg. We verbazen ons er over dat we het reservewiel nog niet nodig gehad hebben. Na ruim een uur en drie kwartier rijden komen we op een splitsing. We zitten nu in O Pong Moan en hebben 123 kilometer gereden. De chauffeur zet de auto voor de deur van een eettent en we lopen naar binnen. Er staat een rij van wel negen pannen en we halen de deksels er af om te zien wat er in zit. We kiezen wat uit en gaan zitten. Even later wordt er een bordje met vlees en bordjes met rijst neergezet. Het is heerlijk gekruid vlees. We moeten alleen opletten, omdat er nog botjes in zitten. Voor drie dollar hebben we allebei gegeten en cola gedronken. Dat was weer eens een goedkope lunch. In de korte tijd dat we binnen zitten, begint het opeens heel heftig te regenen. Het houdt na drie minuten ook weer heel spontaan op en de zon schijnt gewoon weer. Na deze pauze van ongeveer een kwartier rijden we verder. De weg is nu erg goed. Het asfalt is nieuw en ze zijn op sommige plaatsen de belijning nog aan het verven. We rijden nu door heuvelachtig gebied. Hier en daar zien we rubberplantages en cassavevelden. Op sommige plaatsen zien we restanten van afgebrande bomen. Maar aan de jonge aanplant te zien, is de brand al wat jaren geleden geweest. Dit gebied is minder druk bewoond. Het is wel heerlijk rijden zo over die nieuwe weg. Een deel ervan staat ook niet op de kaart van ons GPS. We rijden Ban Lung binnen; een niet al te grote plaats in Ratanakiri. Om precies twee uur worden voor ons nieuwe onderkomen voor de komende dagen afgezet; the Tree Eco Lodge. We hebben vandaag in totaal 257 kilometer gereden en daar hebben we maar twee en een half uur over gedaan. Onze gids regelt de kamer en we maken een afspraak over hoe laat we elkaar morgenochtend treffen. Daarna krijgen we de sleutel van ons huisje en worden we er naar toe gebracht. Op de heuvelrug staan allemaal kleine huisje met een slaapkamer, badkamer en een ruim balkon. We nestelen ons eerst maar eens op het balkon. Er staat een heerlijke ligstoel en er hangt een hangmat. Na ruim een uur begint het opeens flink te regenen. Na tien minuten is het over en trekt het open. Een uur later komt er weer een hevige bui; deze duurt duidelijk wat langer. De werklui die op ons dak bezig waren, staan al een tijdje om het hoekje te schuilen. Tegen vijven is het droog en lopen we naar het restaurant. Het is er nog erg rustig en we drinken lekker wat. Helaas doet de wifi het niet. Dus dat wordt behelpen. We hebben vanaf hier wel leuk uitzicht op de omgeving.We besluiten om vanavond hier te eten. Dan zien we morgen wel weer verder. Er blijven niet veel mensen hier eten. Jammer, want je zit hier best leuk op het overdekte terras en je kunt hier heerlijk eten.Ons huisje ligt iets lager dan het restaurant. Een pad met trappetjes loopt de heuvel een stukje af. Vanuit onze slaapkamer kijken we recht naar buiten en zien we de lampjes van de hotels aan de andere kant van het dal op de heuvelrug.