We nemen vandaag de Seabus en zien nog allerlei leuke plekjes van Vancouver. In de loop van de avond vertrekken we richting het vliegveld voor de reis terug naar Nederland.

Vanochtend zijn we er weer op de normale tijd uit en pakken we de laatste spullen in. Het is schitterend weer. Iets na negenen staan we met al onze bagage beneden aan de balie. We checken uit en vragen om onze bagage apart te zetten. Daarna gaan we op pad en kopen in de winkel aan de overkant een dagkaart voor het openbaar vervoer. De temperatuur is al echt aangenaam. We lopen naar de bushalte, maar daar komt maar 1 lijn en na vijf minuten wachten lopen we door naar de volgende halte. Niet veel later komt lijn 50 aanrijden en rijden we mee tot we aan de andere kant in Waterfront staan. We stappen de bus uit en kijken op de kaart. Er vraagt gelijk iemand of hij ons kan helpen. De man wijst ons de weg naar de Seabus. We lopen het havengebouw binnen en volgen de bordjes. Aan het eind van een lange gang loopt een digitale klok terug en we hebben nog minder dan twee minuten om aan te sluiten in de wachtruimte. De Seabus is al binnen gevaren en als de passagiers aan de andere kant uitgestapt zijn gaan de deuren aan onze kant open. We lopen naar binnen en binnen enkele minuten gaan de deuren dicht en varen we weg. We maken de oversteek naar Noord-Vancouver in nog geen kwartier varen. We stappen uit en staan gelijk op Lonsdale River Quay. We kopen bij deze overdekte markt iets voor het ontbijt en Michiel gaat daarna bij de Starbucks koffie en thee kopen. Op een bankje aan de rand van het water met uitzicht op het zuiden van Vancouver eten we ons ontbijt. Het is genieten zo vol op in het zonnetje. Als alles op is nemen we de bus naar Lynn Canyon Park. De buschauffeur zet ons ongeveer een kilometer van de ingang af. Het laatste stukje lopen we. We bekijken eerst het informatiecentrum en nemen er een plattegrond van het park mee. We lopen naar de hangbrug over de kloof. Het water stroomt zo'n vijftig meter onder ons. Terwijl Michiel filmt op de brug, loop ik rustig naar de overkant zonder al te veel naar beneden te kijken. Daarna lopen we langs het water omhoog. Aan de andere kant lopen we een minder toeristische route weer terug naar de uitgang. Na ruim een uur lekker gewandeld te hebben, lopen we terug naar de bushalte. We moeten een minuut of tien wachten voordat er een bus komt, die ons in de richting van de Seabus brengt. Als we er bijna zijn en zien dat het laatste stuk flink bergafwaarts gaat, stappen we uit en lopen we het laatste stukje heerlijk in het zonnetje. Ondertussen pikken we nog een paar caches op. We kopen op de markt nog een muffin en wat te drinken en varen dan met de Seabus naar de andere kant van het water. We nemen daar de metro en stappen onderweg nog een keer over. Michiel heeft een meertje net buiten Vancouver uitgezocht, waar het goed cachen is. Nou dat blijkt wel; elke tweehonderd meter ligt er een cache en we kunnen ze bijna allemaal vinden. Nou, dan hebben we toch eigenlijk wel erg geboft met het weer vandaag. De hele dag hebben we flink zon gehad met een temperatuur van boven de twintig graden. En dat terwijl de voorspellingen twee dagen geleden een regenachtig dag aangaven. En ik me al aan het voorbereiden was geweest naar welk museum we het beste zouden kunnen gaan. Het is een heerlijke wandeling en we zijn om half zes weer bij een metrostation. De metro's sluiten weer prima op elkaar aan; het openbaar vervoer is hier echt prima geregeld. Als we Granville station uitstappen, stappen we een bus in, die ons tot bijna bij ons hotel brengt. Om kwart over zes zijn we terug bij het hotel. We geven bij de balie aan dat we graag onze bagage willen hebben. Ze vraagt ons of ze vervoer moet regelen naar de luchthaven en wij vertellen haar dat we vanochtend een rit naar het metrostation Yaletown besproken hebben. Ze wijst dat de chauffeur net aan is komen rijden en roept hem. Onze bagage wordt gelijk naar het busje gebracht en we moeten nog even wachten op een aantal mensen die ook meerijden. Voor we het weten rijdt de chauffeur weg en vijf minuten later staan we voor de deur van het metrostation. We nemen de lift naar beneden, maar staan niet gelijk op het perron. We moeten aan de andere kant van de hal oversteken naar een andere lift, die nog een etage naar beneden gaat. We hoeven maar vijf minuten te wachten op de metro naar het vliegveld. Het is wel merkbaar dat het avondspits is; de metro is afgeladen vol, maar je past er altijd nog bij. Een half uurtje later staan we met onze bagage op het eindstation en lopen we de luchthaven binnen. We zien gelijk dat onze vlucht al 20 minuten vertraging heeft. Nou dat kan er ook nog bel bij, of we nu 4½ of 5 uur wachten, dat maakt nu ook niet meer uit. Omdat we gisteravond al ingecheckt hebben, hoeven we alleen de koffers af te geven en een boardingkaart te vragen. We zijn bijna gelijk aan de beurt. De man achter de balie geeft aan dat we te veel gewicht in onze tassen hebben en dus moeten bijbetalen. We moeten ook tussen de twee stuks handbagage wat gewicht overhevelen, omdat het rolkoffertje duidelijk zwaarder is dan de rugzak. Daar hebben we natuurlijk geen zin in en dus geven we aan dat we dan wel wat uit de in te checken tassen halen. We halen de bergschoenen eruit en dat scheelt gelijk drie kilo. We mogen 46 kilo meenemen en we hebben nu dus 47 kilo in de tassen zitten. De man zegt dat we moeten betalen en loopt met ons naar een andere balie. We moeten even wachten en de dame achter de balie geeft aan dat we voor drie kilo overgewicht moeten betalen. Ja, dat gaan we natuurlijk niet doen. Ik ben er van overtuigd dat het maar 1 kilo is. De dame belt met de man, maar ze blijven erbij dat we voor drie kilo moeten betalen. Daar zijn we het niet mee eens en ze geeft aan dat ze gaat bellen om de bagage terug te laten halen en deze nog eens te wegen, dat kan overigens wel een half uurtje gaan duren zegt ze. Nou, we hebben tijd genoeg, dus of we nu hier wachten of bij de gate maakt niet uit. Het duurt bijna een uur voordat de koffers terug zijn en de man naar ons toe komt lopen dat het zijn fout is en dat ze echt 47 kilo wegen. We lopen met hem mee, omdat we natuurlijk die laatste kilo eruit willen halen. Als we bij de bagageband staan hoeft dat opeens niet meer van hem, biedt hij nogmaals zijn excuses aan en halen we onze instapkaart op bij de andere balie. We lopen gelijk door de douane waar het erg rustig is, maar er vertrekken ook niet zo veel vliegtuigen meer vanavond. De helft van de winkeltjes is al gesloten, maar gelukkig kunnen we nog wel ergens eten. We kiezen allebei een maaltijdsalade uit die ons heerlijk smaakt. Daarna winkelen we nog even, maar dat hebben we ook snel gezien. Michiel wisselt het geld dat hij nog heeft om naar euro's en hij koopt nog een bakkie bij de Starbucks. Daar gaan we zitten en zetten de computer aan om nog wat te internetten en het verslag bij te werken. Zo komen we de wachttijd wel door.