De laatste uurtjes zwerven door Thamel, voordat we op weg gaan naar het vliegveld. Helaas wordt onze vlucht gecanceld en worden we naar een hotel gebracht.

We slapen lekker uit en gaan om kwart over acht op pad voor ons ontbijt. We gaan bij Yin Yang eten in Thamel. We kunnen daar lekker op het terras zitten. We krijgen er vers gebakken toast en croissantjes.

Een half uurtje later rekenen we af en gaan we op zoek naar een winkeltje dat onderdelen verkoopt voor de petromax. Na een paar keer vragen wordt Michiel doorverwezen naar een winkeltje aan de overkant van de straat. We zitten nu niet meer in de toeristische buurt. Hier kopen de Nepalezen hun spullen. Buitenlanders zie je hier amper. Michiel treft een jongen, die een beetje Engels spreekt. Hij zoekt alle onderdelen die Michiel wil hebben bij elkaar. Hij doet er de nodige moeite voor. Als hij alles verzameld heeft, gaat hij een gespecificeerde rekening maken, dat kost wat tijd, maar uiteindelijk staat alles op papier. Voor 1000 rupees mag Michiel alle onderdelen meenemen; in Nederland had hij hiervoor zo'n 300 euro moeten betalen.

We dwalen nog wat door de straatjes en in Thamel bestellen we bij een winkeltje twee T-shirts, die we een uur later kunnen ophalen. Na een uur gaan we de gemaakte T-shirts ophalen en komen we langs een heel klein winkeltje, waar een jongen trommels zit te maken. Michiel onderhandelt en we denken nog even over de prijs na. Op de terugweg kopen we het trommeltje. De jongen maakt hem helemaal schoon en stemt de trommel, voordat we hem mee mogen nemen.

We lopen terug naar het hotel om alles op onze kamer te leggen, waarna we op pad gaan voor de lunch. We gaan lekker bij New Orleans op het terras soep en salade eten. Als we betaald hebben, tellen we het geld en lopen naar een souvenirwinkeltje om nog een paar kleine dingen uit te zoeken en ons geld op te maken. Teruggekomen bij het hotel vragen we handdoeken, zodat we ons nog kunnen douchen, voordat we inpakken en ons klaar maken voor het vertrek om vijf uur. We hebben nog zeeën van tijd.

Buiten op het terras wordt het steeds voller. De een na de ander heeft z'n bagage in de hal gezet. Om precies vijf uur maken we een groepsfoto en lopen we naar de bus. De bus neemt waarschijnlijk de kortste in plaats van de snelste route en dus zijn we wel een poosje onderweg. Op het vliegveld gekomen nemen we afscheid van Krishna en gaan we naar binnen.

We worden gefouilleerd en de bagage gaat door de screening. Als we door de hal lopen, komt er een Nepalese man in een oranje jasje druk gebarend op ons af. Hij wijst ons de kortste rij aan. Er staan slechts twee mensen voor ons. Dan komen we erachter dat we luchthavenbelasting nog moeten betalen. Michiel vliegt achter de doofstomme man aan en binnen een paar minuten is het geregeld. Het inchecken duurt langer, omdat eerst alle stoelen voor onze groep vrijgegeven moeten worden. Gelukkig kan de man ons ook gelijk voor de volgende vlucht inchecken, zodat we in Doha niet opnieuw in de rij hoeven te staan. De bagage krijgt een label met AMS erop; daar hoeven we helemaal niet meer naar om te kijken.

We gaan met de roltrap naar boven en dan begint het wachten. En dat wachten gaat nog heel lang duren. We zouden om 19.20 uur kunnen boarden, maar er gebeurt niets. Tegen achten roepen ze iets om en lopen we naar de deur toe. Dan blijkt dat het niet voor onze vlucht bedoeld is. Op dat moment zien we ook dat mijn boardingpas niet correct is. Ik heb twee boardingpassen voor de vlucht van Doha naar Londen. Michiel spreekt de man van de beveiliging aan. Deze man zegt tegen Michiel dat hij wel regelt dat we in het vliegtuig komen. Nou, laten we daar maar op hopen.

Een paar minuten later komt dezelfde man weer op ons af, hij heeft iemand geregeld die mijn boardingpas gaat ruilen. Na een kwartier wachten komt hij met een nieuwe boardingpas voor de vlucht naar Doha. Vrij snel komt de mededeling dat ons toestel een minor problem heeft en uitgeweken is naar Daka in Bangladesh. Een uur later krijgen we de mededeling dat onze vlucht gecancelled is.

Er wordt gezegd dat we met de bus naar een 5-sterren-hotel gebracht worden. We volgen de man van Qatar en moeten bij de immigratiedienst in ons paspoort laten schrijven dat de vlucht gecancelled is.We lopen vrij vooraan en als we buiten komen, komt er vlak daarna een bus aanzetten. Al gauw staan er een paar bussen klaar. We zitten in de eerste bus met een gedeelte van de groep. Als de bus vol is gaan we. Maar het geluk zit ons niet mee vandaag. De buis krijgt pech en niet een keer, maar wel drie keer. Als een van de andere bussen leeg terugkomt, stappen we daarin en komen we uiteindelijk in het hotel aan.

Op basis van onze boardingpas krijgen we een slaapkamer. We zetten onze rugzak op de kamer en gaan terug naar beneden. Daar kunnen we gelijk dineren; er staat een heerlijk buffet klaar. We mogen een paar minuten internationaal bellen, maar dat willen zo veel mensen dat de lijn behoorlijk overbelast is. We vragen of het mogelijk is om te internetten en de computerruimte wordt voor ons geopend. Na het internetten zoeken we gelijk onze kamer op.