Vandaag een rit via Ocosingo naar San Cristóbal. We rijden door een schitterend berglandschap.

We hebben weer heerlijk geslapen en rollen iets na achten ons bed uit. We nemen alvast wat bagage mee naar de auto, dan hoeven we dadelijk niet zo veel te sjouwen. Als we rond half negen in het restaurant komen, zitten er bijna niemand. We hadden al gezien dat er al een heleboel auto's weg waren. We ontbijten op ons gemak; broodje, pancake en meloen. Na het betalen van ons ontbijt gaan we voor de laatste keer naar ons huisje. We ruimen de laatste spullen op en gaan naar de auto. Om tien voor half tien rijden we weg. Het eerste stuk dat we rijden is hetzelfde als gisteren. We gaan dus eerst weer richting de Cascades Agua Azul.

Michiel krijgt het weer voor elkaar om de afslag voorbij te rijden, net als gisteren. Maar na een stevige trap op de rem, kunnen we er nog net indraaien. We draaien al snel de bergen in en net als gisteren staan er overal kinderen die fruit en snoep proberen te verkopen. Ik probeer tijdens het rijden te filmen, omdat ik graag iets van het mooie uitzicht wil vastleggen, maar dat is niet makkelijk. De ene keer is de begroeiing langs de weg te hoog, dan zitten er te veel hobbels in de weg of ligt er net weer een tope. Het is ook niet mogelijk om de auto even aan de kant van de weg te zetten en het is helemaal gevaarlijk om gewoon stil te staan op de weg, gezien de vele bochten en hoge snelheid waarmee gereden wordt.

Na anderhalf uur rijden zijn we bij de afslag, waar we er gisteren afgingen. Vanaf hier is de weg nieuw voor ons. Het is nu nog zo'n 160 kilometer naar San Cristóbal. Dit tweede gedeelte is eigenlijk nog mooier dan het eerste stuk. We stijgen flink, dat merken we aan het feit dat we naast loofbomen nu ook naaldbomen zien. De toppen van de bergen moeten boven de 2000 meter reiken, maar ze zijn wel allemaal groen. Soms staan er zelfs bomen tot op de hoogste bergrug. Opeens is er rechts van de weg een stukje vlak, waarop we de auto parkeren. Kunnen we even de benen strekken, fotograferen en filmen. Een stukje verder bij Temó passeren we weer een militaire post. Ik dacht dat we al in Ocosingo zouden zitten, maar door al die bochten schiet het niet zo hard op.

Ocosingo is een grote stad, waar we dwars doorheen moeten. Er is volop leven op straat en het kost de nodige aandacht om alles te ontwijken. Het is nu nog ruim 100 kilometer naar San Cristóbal. Als we in dit tempo doorgaan, zijn we daar niet voor drie uur. We gaan door heel veel kleine dorpjes en die liggen natuurlijk helemaal vol met topes. Michiel kan ze nu al niet meer zien en ziet er zo af en toe wel eens eentje over het hoofd en dan heeft de auto het zwaar te verduren. Het landschap is fantastisch, we kunnen de hele tijd al ver van ons afkijken. Overal waar je kijkt zie je huisjes tegen de bergruggen liggen. Ik zie heel veel bomen met vruchten, maar de mogelijkheid om ze te fotograferen is er helaas niet. We zien nu ook vrouwen en kinderen die in het gras langs de kant van de weg zitten en kuddes met zwarte schapen bij zich hebben. Als we bij de Pan-American Highway komen, moeten we rechtsaf en stuiten we gelijk op een grote militaire post. Zowel links als rechts van de weg zijn militaire terreinen. Het is nu nog een kilometer of tien naar San Cristóbal.

Al vrij snel begint de voorstad. Het is een drukte van belang en ik moet veel moeite doen om iets te herkennen van de straatnaambordjes. En dan opeens zie ik een naam die ook op de plattegrond in één van onze boeken staat. We moeten gelijk bij het volgende stoplicht rechtsaf. We rijden een heel stuk deze straat in en dan kom ik tot de ontdekking, dat we de straat die we in willen niet in mogen. Dus moeten we een straat eerder linksaf en door twee keer rechtsaf te gaan, staan we in de goede straat. Langs de straat kunnen we niet parkeren, maar vlak voor het hotel is een openbare parkeerplaats, waar we de auto neerzetten. Het is ondertussen twee uur geweest en we hebben alleen maar gereden vanaf vanmorgen half tien.

We pakken onze rugzakken en lopen naar het hotel. We vullen een kaart in, halen de rest van de bagage en lopen naar onze kamer. Deze grenst aan de serre, waar je heerlijk kunt zitten in leuke Mexicaanse stoelen en bankjes. De deuren van onze kamer zijn wel drie meter hoog. En als we binnen komen vallen we in de volgende verbazing. Het bed staat bijna gelijk achter de deur en je kunt net achter het bed doorlopen. Tegenover de deur is een kleine deur naar de badkamer en naast de deur staat een houten trap, die naar een verdieping gaat, waarop precies genoeg ruimte is voor een bed. De kamer heeft een gigantische hoogte en ook nog twee vensters in het plafond. Met de rugzak om gaan we even de stad in en halen om de hoek bij een bakker een broodje, dat we op een bankje opeten.

De temperatuur is hier echt aangenaam. Je kunt lekker in je korte broek lopen en het is niets te warm. We zitten op ongeveer 2200 meter, misschien koelt het vanavond nog af? We krijgen een gezellige indruk; overal lopen vrolijk gekleurde mensen en er zijn in deze buurt veel winkeltjes. Er lopen ook veel toeristen rond. Het lijkt overigens wel of er op elke hoek van de straat een militair of een politieagent staat. De agenten met wapenstok en de militairen met mitrailleur. We slenteren een stukje door de stad, komen op een plaatselijke markt met allerlei kraampjes en lopen de ernaast gelegen kerk binnen. Er wordt hier ook erg veel op straat verkocht. Vrouwen lopen met kleden, manen met hangmatten en kinderen met snoep en armbandjes. In één van de winkeltjes kopen we een ijsje uit de vrieskist en lopen we terug richting ons hotel. Voor het hotel is nu wel ruimte om te parkeren. Michiel haalt de auto en zet hem naast de stoep. Hij vertelt dat hij nu al dertig pesos moest betalen voor nog geen twee uur parkeren.

We pakken onze lees- en puzzelboeken en nestelen ons in de serre. Al vrij snel komt er een ober en een paar minuten later zitten we in het zonnetje aan de borrel. Het wordt zelfs aardig warm zo achter het glas. We hebben uitzicht op een kleine binnentuin die vol staat met allerlei bloeiende bloemen. We gaan nog even op pad, maar keren al vrij snel terug vanwege de regen. Een bui die toch wel een anderhalf uur aanhoudt. We horen met enige regelmaat schoten en dat gaat tot een uur of tien door. Het lijkt nu droog en we gaan het er op wagen. Tegen half acht gaan we op pad om een leuk restaurant uit te zoeken. We steken het plein voor de kathedraal schuin over en lopen langs het park de Real de Guadalupe in. Michiel had gelezen dat er in deze straat wel wat leuke eettentjes zitten. Het is een gezellige straat met restaurantjes en winkeltjes. Uiteindelijk komen we op een overdekte binnenplaats uit. Het is maar goed dat we op tijd zijn, want het loopt al snel vol. We willen het menu van de dag, maar dat is helaas niet meer mogelijk. We kiezen iets anders uit. Michiel krijgt heerlijke met spel gevulde taco's en ik heb gebakken kipreepjes. Daarbij hebben we een lekkere avocadosalade. Het is hier echt goed eten en we zitten hier gezellig. We zien nog wel wat lichtflitsen, maar het is intussen wel helemaal droog geworden. Tegen negen uur zijn we weer terug op onze hotelkamer. We puzzelen en lezen nog wat we morgen willen doen. We liggen net in bed als er een bandje komt spelen in het restaurant van ons hotel. De muziek klinkt zo hard, of ze naast je bed staan te spelen. Een half uur later vertrekken ze weer en vallen wij vrij snel daarna in slaap.

216 km