Vandaag een lange rit door de bergen in de richting van Villahermosa.

We zijn al vroeg op vandaag, maar ik heb de nodige opstartproblemen. We pakken eerst alles in en eten dan buiten het ontbijt, dat we gistermiddag gehaald hebben. Om negen uur zitten we startklaar in de auto, want we hebben een lange rit voor de boeg. We rijden eerst een stukje terug in de richting van San Cristóbal. We rijden een bergpas op en stijgen flink. Na een half uurtje rijden nemen we de afslag naar Villahermosa. Een paar uur lang rijden we berg op berg af en hebben we fantastisch uitzicht. Enig nadeel is dat mijn gezondheid te wensen overlaat met al dat bochtenwerk. Af en toe komen we door een dorpje.

Het is behoorlijk warm vandaag ondanks de bewolking, die vooral rondom de toppen van de bergen hangt. Bij het passeren van de grens tussen de deelstaten Chiapas en Tobasco is er slechts een eenvoudige politiepost, terwijl we de nodige militairen voorbij zijn gegaan toen we Chiapas binnen kwamen. We rijden nu ook echt de bergen uit. Lekker weer wat rechte stukken weg, dat komt mijn gezondheid ten goede. Een stukje verder rijden we midden door de bananenplantages. Ruim een half uur zien we niets anders dan bananenbomen. Het valt ons op dat in meerdere velden veel grote, blauwe plastic zakken hangen. Je houdt het niet voor mogelijk hoeveel trossen bananen er aan zo'n boom hangen.

We komen door een voorstad van Villahermosa, deze hebben ze vol met drempels gelegd. Als we deze voorbij zijn, zitten we opeens op een hele brede, nieuwe asfaltweg. Er staat geen enkele streep en van twee kanten wordt er drie banen dik flink hard gereden. Als deze nieuwe weg ophoudt, rijden we Villahermosa binnen. Nu is het opletten of ik een straat kan herkennen, die ook op de plattegrond staat. Plotseling zie ik een bordje met de naam van het park waar we dichtbij zitten. Samen met deze bordjes en de plattegrond komen we om kwart over drie bij het hotel aan. We checken ons in en als we bij de kamer komen, blijkt dat deze nog niet schoongemaakt is. De jongen die met ons meeloopt verontschuldigt zich en zegt dat de kamer zo dadelijk schoongemaakt wordt. We zetten onze spullen in de kast en gaan op zoek naar een gelegenheid waar we iets verfrissends kunnen drinken.

Na tien minuten lopen in de enorme hitte bereiken we McDonalds. Daar nemen we een lekker ijsje en een cola, hoewel het bestellen van de medium cola erg lastig is, omdat de Mexicaan achter de balie ons niet begrijpt. We lopen terug en komen om half vijf in het hotel tot de conclusie dat onze kamer nog niet gedaan is. We nestelen ons in de lounge en wachten. Michiel gaat een paar keer polshoogte nemen en om kwart over vijf kunnen we de kamer in. Dan blijkt dat het bed niet verschoont is en ik ga bij de receptie m'n beklag doen. Daar wordt gezegd dat ze iemand sturen. Een paar minuten later komt er een kamermeisje, maar zij komt alleen een badmatje brengen. Omdat zij geen Engels spreekt en ons Spaans nog niet echt gevorderd is, belt ze de receptie, zodat die kunnen tolken. Ze begrijpt nu wat het probleem is en ik help haar om het bed af te halen. Ze neemt alles mee en even later is ze met een andere vrouw terug om het bed te dekken. Zitten we verdorie in een 4-sterren hotel; volgens mij de duurste locatie tijdens onze vakantie en dan gebeurt er dit.

Om kwart voor zes zijn we eindelijk klaar om te gaan zwemmen. We hebben nu nog twee zwemhanddoeken nodig. Als we de deur dicht doen, zie ik aan de overkant een schoonmaakkar met handdoeken staan. Ik vraag de vrouw in m'n beste Spaans om twee handdoeken en samen met wat gebaren lukt dat. We lopen door het restaurant en daar houdt iemand de deur voor ons open. We leggen onze spullen bij een ligbed en gaan het zwembad in. De temperatuur van het water zorgt echt voor een afkoeling. Het is een leuk formaat zwembad; je kunt echt een stukje zwemmen. Daarna gaan we lekker luieren. We nemen nog een keer een duik en als het rond zevenen begint te rommelen pakken we onze spullen en gaan we terug naar de kamer.

Na een douche besluiten we in het hotel te eten, omdat het blijft onweren. We zoeken een plaatsje bij het raam en bestellen wat te eten. Het valt weer op dat er zo veel personeel is. Bij de ingang van het hotel staan drie mensen. Hier in het restaurant is er één opzichter en vijf obers, terwijl er slechts vier tafeltjes bezet zijn. We krijgen iets lekkers voorgeschoteld en besluiten om nog een nagerecht te nemen. Met enige moeite krijgen we de kaart. Als we aanwijzen wat we willen, krijgen we een Spaans relaas over ons heen. Uiteindelijk denken we dat er alleen kaastaart is en dat willen we niet. We vragen om de rekening en betalen. Terug op de kamer kijken we nog wat televisie, terwijl het nog steeds onweert.

275 km