Vanochtend staan we vroeg op om op weg te gaan naar het Tilicho Lake. Vanaf 4800 meter hoogte lopen we over een dun laagje sneeuw. We hebben schitterend weer en mooi uitzicht op alle besneeuwde toppen.
Voor m'n gevoel heb ik niet zo veel geslapen, maar ik ben wel uitgerust als de wekker om vijf uur afgaat. Ik heb het idee of ik vannacht alleen maar op een houten plank gelegen heb. We hebben het in ieder geval niet koud gehad. Als we door het raam kijken, zien we weer een bijna wolkeloze lucht; dus we kunnen eruit. Snel aankleden en tien minuten later zitten we aan het ontbijt. Na een pannenkoek, die helaas niet helemaal gaar is, vertrekken we om kwart voor zes. De zon komt net boven de bergen uit en schijnt schitterend op één van de witte toppen. Aan de bevroren grond te zien is het vannacht redelijk koud geweest. Van het begin af aan gaat het alleen maar omhoog, bijna geen stukje vlak.
We gaan het eerste uur ruim 300 meter omhoog. Het tweede uur is het wat steiler en af en toe lopen we door de sneeuwresten. Op een aantal plaatsen begint de grond te ontdooien en wordt het zand soms een beetje modderig. 
We hebben schitterend uitzicht, alhoewel er hier en daar wel wat wolkjes zijn. We komen vandaag alweer kuddes zeldzame blauwschapen tegen en natuurlijk yaks. Als we de 4900 meter hoogte bereiken ligt er een dun laagje sneeuw. Het is nu nog een half uurtje lopen naar het Tilicho meer. We gaan nu gelukkig niet veel meer omhoog en soms zelfs een beetje omlaag. Opeens zien we in de verte Nepalese vlaggetjes en precies om negen uur bereiken we het meer. Het is helemaal bevroren en bedekt met een laagje sneeuw. We pauzeren en fotograferen.
Om half tien beginnen we met de afdaling. In anderhalf uur tijd dalen we af naar de lodge. We bestellen de lunch en om half twaalf zitten we lekker te eten. Michiel doet nog even een tukje en ik pak de plunjebalen in. Onze drager heeft na de ochtendwandeling last van hoofdpijn en is ook even gaan slapen. 
Om half één staan we klaar om te vertrekken. We gaan dezelfde weg terug naar de Tilicho Peak lodge. We weten dus welke gevaarlijke stukken ons te wachten staan. Op één van de eerste grindstukken glijdt m'n voet weg, maar ik weet me goed te herstellen. Ik ben daarna ook wat zekerder, omdat ik gemerkt heb dat als je langzaam door het grind loopt je minder gaat schuiven. Onze gids heeft het er allemaal niet op. Hij is bang dat we geraakt worden door stenen die van bovenaf de helling hard naar beneden stuiteren. Als ik midden op een grindveld sta, komt er van boven van alles aanzetten. Ik kijk goed, krijg ondertussen een steen tegen m'n been, maar wil niet overhaast het veld oversteken. Na anderhalf uur hebben we dit alles achter de rug en rusten we even uit. Ondertussen halen we al het grind uit onze schoenen. Het laatste uur stijgen we nog langzaam en zitten er af en toe nog smalle steile paadjes tussen.
Precies om drie uur bereiken we de lodge; dat hebben we mooi gedaan in twee en half uur lopen. Het is ondertussen wel wat gaan waaien. We gaan lekker in de serre zitten, die door het zonnetje heerlijk verwarmd is. We bestellen thee en cola. Na de eerste kop thee doen we onze ogen dicht. Als de zon achter de opkomende wolken verdwenen is, koelt het af en drinken we de thee op. We maken de bedden op en gaan naar het restaurant. Rond half vijf begint het te sneeuwen en in twee uur tijd valt er een dun laagje. Rondom de lodge blijft het nog net niet liggen. We spelen een spelletje, eten en wachten, omdat het nog iets te vroeg is om naar bed te gaan. Maar na zeven uur gelopen te hebben, zijn we toch redelijk moe.