Heel vroeg in de ochtend landen we op het vliegveld van Antananarivo. Met de bus gaan we op weg naar Ampefy. We maken een korte wandeling.

Als ik op een gegeven moment wakker wordt, brandt alleen de noodverlichting. Het is enorm warm en ik ga op pad om iets te drinken te halen. Op dit tijdstip van de nacht is het selfservice. Een klein uurtje later gaat langzaam de verlichting aan en krijgen we verfrissingsdoekjes. Het is nog anderhalf uur vliegen, totdat we rond half vijf aan de grond staan. We lopen de vliegtuigtrap af en lopen aan de overkant het gebouw binnen. We sluiten aan in de rij bij de douane, waar we om vijf uur ons stempeltje krijgen. Ondertussen rolt de bagage al even over de band, maar op die van ons moeten we toch nog wel een kwartier wachten. We zijn vrij snel door de laatste controle en er staat buiten iemand met een bordje "SNP". We sluiten aan in de rij van het wisselkantoor, waar Michiel met een hele stapel bankbiljetten van terug komt. De waarde van het grootste biljet dat ze hier kennen is nog geen 4 euro.

Tegen zessen lopen we de donkerte in op weg naar de bus. In het donker rijden we richting Antananarivo; we moeten helemaal naar het centrum. De weg is goed en bijna al het verkeer heeft verlichting aan. Het begint te schemeren en opeens is het helemaal licht. Het is overigens wel zwaar bewolkt en op de voorruit zitten spetters. Tja, hoe moet je dit land beschrijven? De huizen doen wat Frans aan, natuurlijk is er van alles behoorlijk vervallen. De rijstvelden en het rode zand vallen op. Er komt steeds meer bedrijvigheid en tegen half zeven rijden we het centrum binnen en stoppen we bij Karibotel. We moeten hier nog even wachten tot ze klaar zijn met het dekken van de tafel. En dan schuiven we aan voor ons tweede ontbijt. We spreken af om hier in de stad eerst boodschappen te doen en dan met de bus richting Ampefy te gaan. Onderweg picknicken we ergens en kunnen we dan een stukje wandelen.

Met een man of zes lopen we de supermarkt in en proberen van alles te verzamelen voor onze picknick; stokbrood, worst, smeerkaas, sap en fruit. Daarnaast slaan we flessen water in voor de komende dagen; wel 2 winkelwagentjes vol. Michiel gaat vragen of de bus voor kan rijden, zodat we niet te veel hoeven te sjouwen. We dragen alles de bus in en rijden gelijk de stad uit. Het is een aantrekkelijk schouwspel om het straatbeeld aan te zien. Al vrij snel laten we de stad achter ons en rijden we door het schitterende heuvelachtige landschap. We komen met enige regelmaat politieposten en posten van het leger tegen. Dit zullen we de hele vakantie zien; soms mogen we gewoon doorrijden en andere keren willen ze de papieren van de chauffeur bekijken.

Eén van de medereizigers heeft bij de reisleidster aangekaart dat de blikken autootjes die in Nederland in de Wereldwinkel verkocht worden hier ergens in de buurt gemaakt worden. De reisleidster heeft uitgezocht waar het precies is en met de chauffeur afgesproken, dat we er langs rijden, omdat het bijna op de route ligt. We slaan in een dorpje een zandpad in en hobbelen een minuut of vijf door het landschap. We komen bij een aantal huizen aan en daar worden gelijk al allerlei voorwerpen die van blik gemaakt zijn uitgestald. We mogen ook in één van de huisjes binnen kijken, waar mensen daadwerkelijk bezig zijn met maken van de voorwerpen. We nemen wat foto's en kopen buiten een aantal dingen. Het wisselgeld is even een probleem maar na wat wachten komt er ergens geld vandaan.

We gaan de bus weer in en rijden terug naar de hoofdweg. Na een uur of twee zien we het meer van Itasy tussen de heuvels liggen. We rijden nog een tijdje door tot onze reisleidster opeens roept dat we links een weg in hadden gemoeten. Op het bord staat dat het nog vijf kilometer is. We volgen de zandweg en eindigen bij een Mariabeeld boven op een heuvel. We pakken alle etenswaren uit de bus en beleggen de broodjes provisorisch. Met volle buik beginnen we aan de afdaling van de heuvel en vervolgen het zandpad terug naar de geasfalteerde weg. Overal zie je kinderen en volwassenen. Iedereen is aardig.

We wachten tot iedereen er is en lopen samen de laatste 200 meter naar ons onderkomen. We krijgen allemaal een sleutel van een klein huisje voor onszelf. Een slaapkamer met eigen sanitair; alleen op het water staat geen druk en de spoelbak stroomt niet vol. Nadat we al onze spullen gesorteerd hebben, gaan we samen met een paar andere reisgenoten op het terras iets drinken. Het bier gaat hier met 0.65 liter en als ik om Sprite vraag, krijg ik een hele liter. Het is de bedoeling dat we het eten voor vanavond alvast bestellen, dus dat doen we netjes. Tegen zessen lopen we terug naar ons huisje op zoek naar iets warmers om aan te trekken, want het koelt aardig af. We liggen even op bed en zorgen ervoor dat we om zeven uur aan tafel zitten. Het haardvuur knettert lekker en het is een aangename temperatuur. Het eten is heerlijk. Tegen negenen zoeken we ons huisje op en maken we er een boerennacht van.