We maken vandaag een cultuurwandeling door de omgeving van Ambositra. We lopen door dorpjes en over de velden. Na de lunch een pittige klim en daarna eten we verse sinaasappels.

We zijn al ruim voor de afgesproken tijd beneden in de eetzaal. Het duurt even voor iemand de kaart komt brengen en we onze keuze kunnen maken. Langzaamaan loopt het vol. Redelijk snel wordt het ontbijt gebracht. Deze keer niet alleen een stokbroodje, maar ook een warm croissantje. Om acht uur staan we voor het hotel klaar om op pad te gaan. We gaan eerst naar de parkeerplaats waar de bus staat. We vullen onze watervoorraad aan en dan komt de gids aanlopen.

We lopen eerst over de plaatselijke markt. Het is mooi weer en we kunnen heel goed fotograferen. Het is al half negen als we midden in het dorp een smallere weg inslaan. De reisleidster haalt snel nog een paar broden en we stoppen er allemaal eentje in onze rugzak. We lopen in eerste instantie over het asfalt en komen ogen te kort; er is zo veel te zien. De weg gaat over in een zandpad. Het stijgt aardig. We komen langs het weeshuis van een Nederlandse vrouw, waar we vanmiddag nog een kijkje gaan nemen. Aan het eind van de weg is een klooster. Onze gids gaat vragen of we over het land van het klooster mogen lopen. Dat mag maar we moeten eerst allemaal even een hand komen geven aan een van de broeders. Een vrouw met twee kinderen gaat ons voor over het land en als ze omdraait, neemt onze gids het van haar over.

De komende uren lopen we langs rijstvelden, aardappelvelden en soms zelfs over de smalle paadjes tussen de velden in. We stijgen en dalen door het terraslandschap. Bijna overal wordt enthousiast geroepen en gezwaaid als we langskomen. Onze gids vertelt van alles over wat we allemaal tegenkomen. Om half twaalf zijn we op de plaats waar het paleis van de koning gestaan heeft, maar dat is in de jaren 90 weggevaagd door een cycloon. Er is nu een klein museum. We besluiten om op deze plek te lunchen. De gids vraagt nog wel of we geen varkensvlees bij ons hebben, want dan mag het volgens het bijgeloof niet op deze plaats. We zitten heerlijk in het zonnetje en rusten uit van de flinke klim.

We weten dan nog niet dat we gelijk na de lunch een pittige klim te gaan hebben en uiteindelijk net boven de 1700 meter hoogte uitkomen. We rusten bij een meertje uit, voordat we aan de lange afdaling beginnen. Tijdens de afdaling komen we langs een huis waar een sinaasappelboom in de tuin staat. Het is mogelijk om verse sinaasappels te kopen en we besluiten dit te doen. Een meisje klimt met een emmer in de boom om ze te plukken. We krijgen ondertussen een stuk cassave aangeboden, waarna we de verse sinaasappels pellen. Het overschot kopen we ook en gaan we uitdelen aan de kinderen die we onderweg tegenkomen.

We vervolgen onze weg en in een klein dorpje staat onze bus al op ons te wachten. De bus brengt ons via het centrum van Ambositra naar het weeshuis. We worden hartelijk ontvangen; we krijgen van alle kinderen een hand en daarna zingen ze een lied voor ons. We geven twee plastic ballen en we lopen naar buiten, waar gelijk vrolijk gespeeld wordt. De Frans sprekende vrouw geeft aan een aantal van ons een rondleiding. Zij woont samen met 18 weeskinderen in dit huis; ze geeft ook nog les op het schooltje, maar ze krijgt wel hulp bij de was en het koken. De slaapkamers zien er netjes uit; er hangen posters aan de muur, de bedden zijn entjes gedekt en de kasten zijn goed gevuld met kleren. Op één van de kamers staat zelfs een tv uit Nederland. Tegen vieren nemen we afscheid, krijgen we van iedereen nog een hand en stappen we in de bus, die ons in het centrum afzet.

Op ons gemak struinen we de souvenirwinkeltjes af. Als alles om vijf uur dicht gaat, lopen we terug naar het hotel om lekker te douchen en nog wat te drinken. Om zeven uur staan we weer paraat om te gaan eten. We horen al dat de reisleidster iets gereserveerd heeft vlak voorbij de gelegenheid waar we gisteren gegeten hebben en dat je er geen alcohol kunt krijgen. Als we er binnen komen, ziet het er nog nieuw en niet zo gezellig uit. Later blijkt dat het pas de derde dag is dat dit restaurant open is. De eerste twee die bestellen en dat duurt bijna tien minuten voordat de bestelling opgenomen is. Als ze een paar mensen verder is, wordt er al soep gebracht. Als je hier een grote soep bestelt, krijg je een grote soepterrine; een enorme maaltijd. Op zich staat er niet veel op de kaart, maar voordat iedereen besteld heeft. Michiel bestelt een steak en nog voordat de inkt droog is, staat het bord voor zijn neus. We vallen van de ene in de andere verbazing.

Ze weten blijkbaar niet dat wij soep als een voorgerecht zien. Wij krijgen het nu tegelijk of in de verkeerde volgorde. Maar ja, wat maakt het uit. De vrouw denkt steeds dat we ontevreden zijn, maar we lachen veel, omdat we steeds weer verbaasd zijn. De rekening is een hele waslijst van netjes uitgeschreven bedragen. In totaal hebben we met z'n tienen voor nog geen 65.000 Ariary gegeten en cola of water gedronken. Sommigen drie gangen, maar iedereen in ieder geval meer dan genoeg voor 26 euro! Als we haar wat fooi geven is ze helemaal blij. Zelfs de man achter de balie komt het door ons te veel betaalde nog een keer terugbrengen. De vrouw verontschuldigd zich nog, dat we lang moesten wachten, maar wij hadden juist wel wat meer tijd tussen de gerechten willen hebben. Een ervaring rijker lopen we terug naar ons hotel, waar we al om half tien ons bed in kruipen. Moe, na een mooi dag.