Vandaag vliegen we vanuit Kathmandu via Doha en Londen terug naar Schiphol.

Al om vier uur ben ik wakker en is er nogal wat lawaai bij de buren. Volgens mij hoor ik de bus al, maar als ik naar buiten kijk, kan ik het niet goed zien. Om half zes gaat de telefoon om ons te wekken. Vlak daarna gaan we er uit, zodat we om zes uur beneden zijn met al onze bagage. Al vrij snel hebben we koffie, thee en sap en dan is het wachten op de rest van ons ontbijt. Pas tegen half zeven komt de toast, die werken we snel naar binnen, terwijl ondertussen de bagage al op de bus vastgemaakt wordt.
Iets na half zeven staan we met een aantal mensen klaar in de hal van het hotel en zoals gewoonlijk moeten we weer wachten op een deel van onze groep, die nog tanden moeten poetsen en de laatste spullen moeten pakken. Het is al tien voor zeven geweest voordat we eindelijk in de bus zitten, want van Paul San krijgen we allemaal nog een sjaaltje en er moet van verschillende mensen afscheid genomen worden. Als we weg willen rijden komt er van de kant die wij uit moeten ook een bus aanzetten. Ja, de straat is dus maar iets breder dan één bus. Dus moet onze bus achteruit. Maar uiteindelijk is dat niet de oplossing en gaat de andere bus achteruit en kunnen we langzaam aan onze rit naar het vliegveld beginnen.

Gelukkig is het nog niet zo druk op de weg, zodat we niet nog meer vertraging oplopen. Als we de vertrekhal binnen komen, moet eerst de luchthavenbelasting betaald worden, hiervoor krijgen we een kaartje dat later aan onze instapkaart geniet wordt. De bagage gaat door de scanner en er wordt een smalle gele plastic band om heen gedaan, zodat te zien is dat deze gecontroleerd is. Dan met z'n allen naar de incheckbalie. Han wil proberen iedereen tegelijk in te checken. We wisselen een paar keer van rij, maar uiteindelijk zijn we toch wel de laatste die inchecken. Alle instapkaarten moeten met de hand geschreven worden; dit kost erg veel tijd. Tevens krijgen we nu natuurlijk alle plaatsen die over zijn, dat betekent dus, dat we weer niet naast elkaar kunnen zitten.
Voor we door de douane kunnen, moeten we weer een kaartje invullen. Wij moeilijk doen om alles goed in te vullen, kijken ze er amper na en gooien ze het gelijk op een stapel. Dan worden we nog gefouilleerd en wordt de rugzak snel bekeken. We lopen door naar de volgende ruimte; er staan al bussen klaar. Na vijf minuten mogen we in de bus. We rijden ongeveer 50 meter naar het vliegtuig en worden daar opnieuw gefouilleerd. Omdat de rij voor vrouwen erg kort is, sta ik als één van de eersten in het vliegtuig. Ik zit direct achter de business-class en heb daardoor wel heerlijk veel beenruimte.

Met een kwartier vertraging gaan we om half tien de lucht in. Ik kan toevallig heel mooi door een raampje naar buiten kijken, ondanks dat ik in het midden van het toestel zit. Ik zie de tempel liggen, waar we gisteren geweest zijn en ik zie heel veel witte bergen. Ik heb een mooi uitzicht. Er is echter veel turbulentie, zodat we lange tijd de riemen vast moeten houden. We krijgen een warme maaltijd met quiche, drie frietjes, een worstje en witte bonen in tomatensaus. Die laatste zien er zo uitgedroogd uit, dat ik ze maar laat staan. De vruchtjes smaken wel en het cakeje eet ik ook wel op, alhoewel het erg droog is. Het duurt erg lang voordat ze het dienblad weer op komen halen. We vliegen ondertussen ver boven de wolken en er is niet veel te zien.
Ik lees een stuk, schrijf wat en val in slaap, omdat iedereen de raampjes moet verduisteren. Als de stewardessen een snack rondbrengen, wordt ik weer wakker. Het is een prachtig gezicht als we gaan landen. Je ziet de diepte verschillen in zee. En je kunt een stukje van Doha zien; een nette stad midden in de woestijn.
Het is 30 graden als we in Doha aankomen. Dan weer in de rij om opnieuw in te checken. Er gaan geruchten dat het vliegtuig overboekt is en dat er de mogelijkheid is om over München te vliegen. Even later blijkt dat we gewoon vliegen. Als we vooraan staan lijkt het een probleem om voor ons een instapkaart uit te draaien. Als Michiel vraagt wat er is, blijkt dat zijn voorletters op de tickets niet correct zijn, daar staat ML, wat natuurlijk MJ moet zijn. Als Michiel aangeeft dat het goed is, geeft de vrouw de instapkaarten. Dit heeft zo veel tijd gekost, dat we eigenlijk gelijk kunnen boarden, maar we lopen eerst nog eventjes door de winkeltjes. Als ik de meegrbrachte koek wil opeten, geeft Michiel aan dat dat niet mag in verband met de Ramadan. Ze schijnen dat in het vliegtuig vertelt te hebben, maar dat heb ik niet gehoord. We boarden en wachten nog even tot we de bus in mogen. Al snel nadat we in het vliegtuig zitten, vertrekken we. We stijgen op en vliegen over de jachthaven en al snel zitten we boven zee.

Precies op tijd komen we in Londen aan. Nadat we bijna de verkeerde uitgang hebben, omdat we de mensen voor ons volgen, komen we bij een bagagecontrole. Wij kunnen vrij snel doorlopen, maar verschillende mensen uit onze groep moeten hun handbagage uitpakken, omdat er een schaartje in zit. We sluiten aan in de rij om een instapkaart voor onze laatste vlucht te regelen. Dat gaat gelukkig vrij snel, zodat we verder kunnen. Als we een telefoon tegenkomen, proberen we om voor een paar centen naar Nederland te bellen. En tot onze verbazing lukt dat ook nog; nu weten ze in Nederland ten minste dat we op tijd in Londen aangekomen zijn.
We moeten nog een stukje met de bus en daarna is het nog even wachten tot we mogen boarden. Vrij snel daarna mogen we het vliegtuig in. Dit vliegtuig is duidelijk kleiner van formaat. Ondanks dat het vliegen zelf nog geen half uur in beslag neemt, krijgen we toch nog iets te drinken en te knabbelen in het vliegtuig.
Al voor de landing horen we dat het weer echt Hollands weer is, de regen komt met bakken uit de hemel zetten. We zijn vrij snel uit het vliegtuig en dus is het wachten op onze bagage. Zou alles goed gegaan zijn met al die handmatig geschreven kaartje aan de tassen? Na ruim tien minuten komen de eerste plunjezakken en al vrij snel hebben we onze bagage. We nemen afscheid van de andere groepsleden en lopen met het karretje naar de uitgang, waar we door mijn ouders opgewacht worden.

Het was een fantastische vakantie, maar het is ook weer heerlijk om na zo veel weken weer thuis te zijn.