Vanuit Naukluft Park rijden we naar Solitaire. Vanaf daar volgen we een toeristische route over verschillende passen met fantastische uitzichten. Het is vandaag flink zoeken naar een kampeerplaats en we belanden uiteindelijk als het al donker is in een hotel in Walvis Bay.

Vandaag wordt het weer een autodag. We hebben een lange rit voor de boeg. We zijn iets voor negenen weg en rijden eerst naar de poort van het Naukluft Park. Vanaf daar gaan we in de richting van Bullsport. Als we daar een half uurtje later aankomen, blijkt er maar een boerderij te zijn en hebben ze het woord tankstation van het bord geschrapt. Tanken kunnen we hier dus wel vergeten. Dus maar door richting Solitaire. Ook dat blijkt een zeer kleine plaats te zijn, maar hier heb je wel een tankstation, restaurant en een camping. Michiel laat de auto eerst volgooien. Als hij betaald heeft, zet hij de auto aan de kant en gaan we samen het winkeltje binnen. We kunnen er in ieder geval brood, melk en hout kopen.

Het is elf uur als we weer verder rijden. We nemen vandaag de toeristische route eerst over de Spreetshoogte Pass en daarna over de Gamsberg Pass. Beide passen lopen door een totaal verschillend landschap. Bij de eerste pas gaan we het laatste stuk steil omhoog. Een stijging van 23% is wel maximaal. Soms moet de auto teruggeschakeld worden in de eerste versnelling en dan staat de vierwielaandrijving ook al ingeschakeld. De steilste stukjes hebben ze met stenen betegeld. De rest is allemaal grindweg. Als we eenmaal helemaal boven zijn, gaan we op zoek naar een cache, die we vrij snel gevonden hebben. We rijden door een roodbruine bergketen en hebben fantastisch uitzicht. Nu we op zo'n 1700 meter gekomen zijn, blijven we lange tijd op die hoogte. Af en toe passeren we een huis. Als we de Gamsberg Pass naderen verandert het landschap in groene bergen. Er staan hier veel meer bomen en struiken en de bergen lijken wel begroeid met groen gras. Ook op deze pas halen we een cache onder een paar rotsblokken vandaan. Deze route is echt fantastisch. Het is de moeite waard dat we er wat kilometers voor omgereden hebben.

We rijden verder over de Kruiseb Pass. Het is hier niet meer zo bergachtig. Je ziet hier een heel landschap vol met groene bergheuveltjes en daar slingert de weg doorheen. Tegen half vier geeft Michiel aan dat we de camping voorbij gereden zijn, maar ik heb op het GPS een andere aanwijzing staan. We besluiten de negen kilometer terug naar de Kruiseb Bridge te rijden. Omdat het onderhand wel tijd wordt om naar een camping uit te kijken. Als we terug bij de brug zijn, staan daar net nog twee auto's te zoeken naar de camping. Ons GPS geeft nu aan dat we beneden in de rivierbedding moeten zijn. Dus volgen we een vreselijk zandpad en staan we bij een hutje wat ooit de wc van de camping geweest is. Waarschijnlijk is de camping met een van de laatste flinke overstromingen weggespoeld.

Tja, dan zit er niets anders op dan maar door te rijden naar Vogelfederberg en dat is nog zo'n 75 kilometer rijden. We rijden nu weer door het Namib Naukluft Park en dat betekent dat je voor alle zijstraten een permit nodig hebt om ze in te rijden. Onderweg zien we nog meerdere groepen springbokken, struisvogels en zelfs een jakhals. Om vijf uur loggen we nog een cache die vlak langs de weg ligt. De zon begint nu aardig te zakken en staat recht voor ons. Op een gegeven moment komt er auto voorbij scheuren, die zoveel stof op doet waaien, dat wij eigenlijk niets meer zien. We moeten onze snelheid flink aanpassen. Heel vervelend als je zelf ook haast hebt. We rijden over een grote gele vlakte, zo ver als je kijken kunt alleen maar gras. Om half zes staan we aan de voet van de Vogelfederberg en dan staat ook daar een bordje, dat we een permit nodig hebben en ook hier is de camping eigenlijk niets meer.

Tja, dan zit er niets anders op dan maar door te rijden naar Walvis Bay en dat is nog bijna een uur rijden. Het begint al behoorlijk te schemeren, maar we hebben geen keus. Op een gegeven moment zien we lichtjes aan de horizon, dat moet ons doel zijn voor vandaag. De zon is ondertussen helemaal onder en het is al flink donker. De voorlichten doen het niet optimaal op de grindweg. Maar eindelijk tien kilometer voor Walvis Bay begint de verlichte asfaltweg. Als we de stad ingereden zijn, stoppen we langs de kant van de weg. In het GPS zoek ik een guesthouse op en navigeer ik ons er naartoe. We stoppen nog even bij een tankstation om te pinnen, zodat we in ieder geval weer geld hebben om uit te geven. Bijna alles moet hier contant betaald worden, zelfs de benzine. Een straat verder staan we voor de deur van het guesthouse. Michiel gaat naar binnen en komt even later terug met de mededeling dat het geregeld is. We rijden de auto achter door de poort en via de achteringang kunnen we naar onze kamer. Het zijn er zelfs twee. We hebben een kamer met een tafeltje en twee stoelen en daarnaast nog twee wat makkelijkere stoelen bij de televisie (die we overigens niet aangehad hebben). Daarnaast is een blauw betegelde slaapkamer. Het ziet er prima uit en we besluiten gelijk voor twee nachten te boeken. Voor nog geen 65 euro mogen we twee nachten blijven slapen en verzorgen ze ook nog eens het ontbijt.

We laden de spullen uit die we nodig hebben en zetten ze in onze kamer. Ik maak de doos met etensspullen en onze tassen met kleren aan de buitenkant schoon; na twee weken stof happen achter in de auto zien ze er niet uit. Daarna eten we een boterham, omdat we geen zin meer hebben om nog ergens te gaan eten.

Na een heerlijk warme douche kruip ik in het hoge bed en ben ik al voor negen uur vertrokken.