Vandaag maken we een schitterende wandeling door het Waterberg park. We genieten van het fantastische weer. 's Avonds gaan we lekker uit eten.

We hebben het vannacht eerder warm dan koud gehad. We hebben in ieder geval goed geslapen. Tegen half acht ga ik er uit, omdat de zon op het dak van het tentje begint te schijnen. Een half uurtje later zitten we heerlijk in het zonnetje aan het ontbijt. Iets met lange mouwen is al niet meer nodig. We gaan vandaag vanaf de camping een wandeling maken en hopen helemaal boven op het Waterberg Plateau uit te komen. We hebben dus geen haast en pakken als een van de laatste kampeerders ons tentje in. We hebben gelezen dat er in dit gebied apen leven, dus misschien wel handig als het tentje opgeruimd is.

We hebben de rugzakken ingepakt voor onze wandeling en zetten alles in de auto, omdat we eerst een nieuw plekje op de camping gaan uitzoeken. Op het plekje wat we nu hebben, is een lage vuurbak en dat is een beetje onhandig met BBQ'en. Aan de andere kant vinden we een beter plekje met een mooie hoge gemetselde BBQ. Als de auto helemaal recht staat, pakken we onze spullen en gaan we op pad.

Het is net negen uur als we de weg omhoog richting het restaurant in gaan. We lopen over de weg helemaal naar de bungalows toe. Op de t-splitsing nemen een smal wandelpaadje omhoog; de fig tree walk. Dit volgen we een tijdje en we komen steeds dichter bij de rechtopstaande rotswand. Onderweg halen we bij een grote boom nog een verstopte cache onder wat stenen vandaan. Het laatste stukje omhoog is het bijna klimmen en klauteren over de stenen en rotsblokken. Maar om half elf staan we helemaal boven op het plateau. We hebben er mooi uitzicht over de omgeving. Ik ga even zitten, terwijl Michiel nog zoekt naar een cache; ook deze heeft hij vrij snel gevonden, al had de aanwijzing hem even in verwarring gebracht. We eten de meegebrachte koffiebroodjes op en daarna zoeken we of er een ander pad naar beneden gaat. Dat is niet het geval en we volgen het eerste stuk weer over de stenen en rotsblokken. Na tien minuten lopen komen we bij een splitsing en volgen we de mountain view walk. We blijven langs de onderkant van de rotswand lopen. Opeens heeft Michiel een mooi plekje gevonden om een cache te verstoppen. We hebben gisteren al een doosje en een notitieblokje gekocht. We stoppen nog wat ruilmateriaal in het doosje en dan stopt Michiel de cache in een gat in de rotswand. Hij legt er nog een steen voor, zodat de doos niet gelijk opvalt. Maar een gat op 4 meter boven het pad, kijk je niet zo maar in.

We lopen verder naar beneden en als we even later bij de bungalows aankomen, steken we de weg over en volgen het smalle paadje; francolin walk. Het pad blijft maar naar beneden gaan, totdat we bij een oorlogskerkhof komen. Hier liggen de slachtoffers van de slag bij Waterberg in 1904 begraven. Terwijl Michiel vrij eenvoudig een cache vindt, lees ik het verhaal door dat in de visitorsbox zit.

Het is iets na twaalven als we het kerkhof aflopen en vlak daarna staan we op de camping. Stoeltjes en tafel eruit en een beetje schaduw opzoeken. Al is dat niet zo makkelijk onder bomen, die wel wat takken, maar geen blad hebben. We lezen, puzzelen en computeren wat. Als we wat lawaai in het veld achter onze auto horen staan we op om te kijken. Er komt een hele troep apen voorbij.

Iets na enen maakt Michiel de BBQ aan en bakt hij nog even het vlees, dat we eigenlijk voor tijdens het wandelen mee hadden genomen. Het smaakt ons prima en we vermaken ons wel deze rustige middag. Tegen vieren begint het weer wat drukker op de camping te worden. We zitten tot de zon iets voor vijven onder gaat buiten. Dan gaan we allebei even douchen. Michiel komt niet helemaal enthousiast terug, maar ik besluit toch maar te gaan. Ik sta amper in het douchehokje, of ik hoor aan beide kanten van me zeggen dat het water koud blijft. Eigenlijk heb ik nu al geen zin meer, maar ik wil me toch wel een beetje opfrissen en met koud water gaat dat in ieder geval lukken. Tot m'n verbazing heb ik gloeiend heet water en kan ik niet onder de straal gaan staan. Gelukkig heb ik een washandje meegenomen. Ondertussen hoor ik beide dames nog steeds praten over het koude water.

Tegen zessen lopen we richting het restaurant. Het is zo'n tien minuten lopen, maar wel steeds flink omhoog. Het restaurant is in het gebouw waarin begin 1900 en politiepost gevestigd was. Het ziet er van binnen heel gezellig aangekleed uit. De keuze op de kaart is, zoals we ondertussen wel gewend zijn beperkt, maar dat geeft niet. We nemen allebei een elandsteak met frietjes. Michiel neemt nog een Irish Caffee na, maar ik heb geen plek meer voor een toetje.

Tegen achten lopen we in het pikkedonker naar beneden. Er is geen verlichting aangelegd naar de camping, alleen van het restaurant naar de bungalows. We duiken gelijk het tentje in en puzzelen nog wat. 's Nachts waait het behoorlijk en horen we ook regelmatig de apen en andere dieren te keer gaan.