We rijden in de richting van Windhoek en willen onderweg nog ergens een gamedrive maken. Uiteindelijk komen we bij Daan Viljoen aan, waar we in de buurt nog dieren kunnen spotten.
Wat een rustige nacht is het geweest. Alleen wat vogelgeluiden en meer niet. Michiel gaat er al om half zeven uit, omdat het dan al een tijdje flink condens lekt in de tent. Ik rol me op en ga tussen de lekkende stukken in liggen. Als ik er om half acht uit kom, is het laken zowel aan de onderkant als aan de bovenkant ondertussen al behoorlijk nat. Michiel heeft het vuurtje weer opgestookt en zit met z'n tweede bak koffie nog een beetje te koukleumen. Tja, kwam de zon vandaag toch wat later boven de heuvels uit.
Maar nu het zonnetje schijnt is de temperatuur weer snel aangenaam. Ik haal de tent snel leeg en Michiel hangt het laken op. Dat is echt binnen een mum van tijd droog. We ontbijten en ruimen daarna alles op. Het tentje wordt weer afgebroken en als de hoes er weer om zit, zijn we klaar om te vertrekken. We rijden het slingerende zandpad terug naar de toegangspoort. Daar moeten we het briefje dat we gisteren gekregen hebben weer inleveren. Erg vervelend want dat zit tussen de grote stapel met alle bonnetjes, die we de afgelopen vier weken verzameld hebben. Gelukkig heb ik er een aantal op datum gelegd en kan ik het afgeven. De man scheurt er een papiertje af en geeft de rest terug.
Het is nog niet eens negen uur als we het terrein afrijden over het grindpad richting de snelweg. We zijn nog maar zestig kilometer verwijderd van Windhoek. Na een half uurtje rijden komen we langs Okapuka Range. We rijden door de toegangspoort het terrein op en een bordje waarschuwt ons voor wilde dieren. Als we een stukje verderop het terrein bij een groot mooi gebouw komen, gaat Michiel naar binnen. Helaas kunnen we geen game-drive hebben, want die zijn tot en met maandag volgeboekt. Dan maar verder richting Windhoek.
We hebben hier in de buurt een cache liggen en gaan de snelweg weer af. We rijden over een redelijk slecht zandpad en komen in een klein dorpje uit. Op de kruising staat een wegwijzer, maar daar staat geen botanische tuin op vermeld, zoals in de omschrijving van de cache staat. We rijden nog een klein stukje verder, maar staan dan bij mensen op het erf. We draaien om en rijden terug naar de snelweg richting Windhoek.
We naderen nu snel de hoofdstad. Vlak voor we de stad binnen rijden is er nog een politiepost, maar we mogen gewoon doorrijden. Het is duidelijk dat we eerst door een industriegebied komen. We kunnen vrij makkelijk de snelweg richting Daan Viljoen vinden, dat sluit prima op elkaar aan. We rijden verder door het heuvelachtige landschap. Ik film een stukje vanuit de auto en zodra ik het apparaat wegleg, trapt Michiel opeens op de rem. We staan alweer voor een politiepost, maar de borden om langzamer te gaan rijden hebben we niet gezien. We kunnen doorrijden en nu is het nog maar een kilometer of tien en dan moeten we rechtsaf.
Bij de toegangspoort moeten we weer van alles invullen. Daarna is het nog een aantal kilometer rijden voordat we bij de receptie zijn. Onderweg zien we al groepen springbokken en gnoes. Michiel gaat naar binnen en zoals gewoonlijk duurt het wel bijna een kwartier voor hij weer terug is. Hij heeft een plattegrond meegekregen van de omgeving. We besluiten eerst een stuk terug te rijden en gelijk de gamedrive te doen. Het is een route van ongeveer 5 kilometer. We zien onderweg alleen maar gnoes, maar het is wel een leuke route om te rijden. Je zou deze route ook met een sedan kunnen rijden, maar wij hebben op sommige stukjes bijna de 4x4 nodig.
Het is tegen twaalven als we op de camping aankomen. We zoeken een plekje uit en gaan gelijk iets te eten maken. We hebben nog een zakje pannenkoekenmix en dat gaat er wel in. Een uurtje later zijn we er helemaal klaar voor om aan de wandeling van negen kilometer te beginnen. De eerste vijf kilometer lopen we door het schitterende heuvelachtige gebied. We hebben mooi uitzicht over Daan Viljoen, maar aan de andere kunt kunnen we ook Windhoek zien liggen. Het laatste stuk lopen we door de rivierbedding; dat is zwaar lopen door al dat grind en tussen alle grotere stenen door.
Als we er bijna zijn, heeft Michiel nog een cache die we moeten zoeken. Het is in eerste instantie lastig, omdat het terrein zo heuvelachtig is. Uiteindelijk lopen we eerst over de parkeerplaats van het restaurant en gaan we van daaruit naar het uitzichtpunt. Nu hoeven we maar een klein stukje naar beneden om op de juiste plek uit te komen. Het is even zoeken, maar nadat we de aanwijzingen nog een keer gelezen hebben, komt de doos tussen wat stenen uit.
We lopen terug langs de plaatsen voor dagjesmensen. Het is daar flink druk en er wordt veel lawaai gemaakt. Gelukkig ligt de camping een stuk verder. Tegen vieren zijn we terug en genieten we onder het genot van een drankje van de laatste zonnestralen. De zon verdwijnt al voor vijven achter de heuvels en dan begint het gelijk fris te worden. We wachten nog even met het aanmaken van het vuur, maar tegen zessen is het toch wel noodzaak. Want dan zitten we al met onze trui aan en is het nog steeds fris.
Het waait amper en het hout fikt lekker weg. We eten rijst met een heerlijke saus en als toetje verwarmen we de laatste bananen. Daarna wassen we af en wachten we tot het vuur wat verder gedoofd is. Het is iets over achten als wij ons tentje opzoeken.