Vandaag een schitterende route over een zoutweg. We komen bijna niemand tegen. We bezoeken Henties Bay. Na 10 km bijna onbegaanbare weg bereiken we een unieke camping.

Het is vannacht niet echt koud geweest. Het zonnetje begint om half acht behoorlijk op het tentje te schijnen en binnen een mum van tijd is het behoorlijk warm in de tent. Ik ga er snel uit; buiten is de temperatuur zeer aangenaam. We kunnen gewoon in een T-shirt ontbijten; dat was vorige week wel anders. Denken we lekker wit brood te hebben, nou dat gaan we alleen nog voor tosti's gebruiken, want het is erg stevig.

Iets na negenen heeft Michiel betaald en rijden we het terrein af. Vrij snel zitten we weer op de doorgaande weg. We gaan vandaag naar Cape Cross om naar de zeehonden te kijken. We rijden dwars door Swakopmund en vervolgen onze weg naar Henties Bay. Dat ligt ongeveer halverwege de route. Maar onderweg gaan we eerst nog twee caches doen. De eerste cache is een multi. Dat betekent dat we op het eerste punt een filmrolletje vinden met daarin de coördinaten van het tweede punt. We zijn al over een zandweg de woestijn in gereden, maar om naar het derde punt te gaan moeten we de weg verlaten en echt het woestijnzand in. Gelukkig liggen de sporen van onze voorganger er nog. Zo rijden we een aantal kilometers het zand in. Het laatste stuk is een echt 4x4 stuk; hier kom je met een gewone auto niet echt ver. En we hebben geluk, want de cache wordt snel tussen de stenen uit gehaald. Dan weer terug naar de doorgaande weg. We zoeken nog even naar de andere cache, maar die kunnen we ondanks de foto niet vinden.

Het lijkt of we over een asfaltweg rijden, maar het is een zoutweg. Nou het rijdt in ieder geval prima. Het is nog een klein stukje rijden naar Henties Bay. Dat is echt een stranddorpje met allemaal leuke, vrolijk geschilderde huizen. Bij de plaatselijke Spar kopen we nog een paar heerlijke spiesjes om te BBQ'en en iets lekkers voor de lunch. We rijden het dorp uit en de eerste de beste afslag naar zee die we tegenkomen nemen we. Dwars door het woestijnzand rijden we 500 meter richting zee. Stoeltjes in de zon en we hebben een heerlijk gehaktbroodje. Het is zoveel, dat we er echt genoeg aan hebben. Na een kwartiertje rijden we verder. Het is nog ruim een half uur rijden naar Cape Cross. Aan beide kanten van de weg alleen maar zand. Aan de linkerkant zien we niet veel verder de Atlantische Oceaan. Aan de rechterkant zien we niets dan zand, tot aan de horizon. Dan verandert het landschap en wordt het heuvelachtiger. Onderweg staan allemaal grote vaten langs de weg met een plankje erop. Als we stoppen om te kijken wat het is, blijken het zoutkristallen te zijn, die je kunt kopen. Je kiest wat uit en doet het bedrag in de pot. Tja, zo kan dat hier. In eerste instantie rijden we de afslag voorbij, omdat er geen wegaanwijzer staat. Maar even later wordt het ons wel duidelijk dat we fout zitten. We draaien om en als we weer bij de afslag komen, staat er vanuit deze kant wel een bord. We komen eerst langs een zoutwinning; hier halen ze het zout uit onderaardse wateren. Niet veel later staan we bij de receptie en gaat Michiel naar binnen om de toegang te betalen. We rijden nog een stukje verder en wat we dan zien. Zo ver als je kijken kunt alleen maar zeehonden. Op de rotsen en in zee. Kleine en grote zeehonden; ze laten allemaal van zich horen. We proberen de leukste plaatjes te schieten. Na een goed half uur gaan we weer.

We zijn net de grote weg weer opgedraaid, als ik me bedenk om even op de kaart te kijken. Het is al half drie en we waren van plan naar Spitzkoppe te rijden, maar dat is nog een flink eind. We zien op de kaart dat het misschien wel veel handiger is om naar de Rhino Agub Camping te rijden. We draaien om en vervolgen de weg nog zo'n 50 kilometer naar het noorden. Daarna gaan de D2303 op en die moeten we bijna 70 kilometer volgen. Daarvan zijn de eerste 60 zeer goed te doen. Zodra we deze weg ingeslagen zijn, is het landschap ook veranderd. We rijden door een vlakte die allerlei mooie bruintinten heeft en rechts van ons wordt het bruine gebergte steeds beter zichtbaar. Een stuk verder krijgen we aan de linkerkant groene heuvels. Als we bijna op de kruising met de D2342 zijn wordt het dal waarin we rijden erg smal. We zien opeens een aantal struisvogels, springbokken en ook nog een koedoe. We rijden door een schitterend stukje, totdat we de kruising gehad hebben en de weg van zeer slechte kwaliteit wordt. Het is dat we weten dat er een camping zit, anders waren we allang omgedraaid. Het zijn tien lange kilometers, maar wel erg mooi. We komen twee keer een bordje met de verwijzing naar de camping tegen. Nu maar hopen dat deze ook bemand is. Pas als we op 200 meter zijn, draaien we om een heuvel en zien we twee hutje die op een plastic iglo lijken en waarom heen een rieten hek staat. Er lopen een paar kinderen en kippen rond. Gelukkig, het is hier bewoond! Het is bijna vier uur en we hebben een bemande camping gevonden op een plekje aan het eind van de wereld. Een stukje verderop de weg is een draad over de weg gespannen en er komt een Namibische vrouw op ons afgelopen. We vullen de lijst in en ze wijst ons een plekje onder een hele grote boom, omgeven door een rieten hek. We moeten even goed kijken hoe we de auto neerzetten, zodat we ook het tentje nog op kunnen zetten tussen de takken van de boom in.

Er hangt een bordje tegen ons hek, dat we op moeten passen voor olifanten en leeuwen. Het kamperen is voor eigen risico. Van een Zuid-Afrikaans stel horen we dat ze vanmorgen nog pootafdrukken gezien hebben van een leeuw en van een zwarte neushoorn. In het souvenirwinkeltje koop ik een paar kettinkjes, zo sponsoren we de plaatselijke bevolking.

Als het tentje staat gaat Michiel de douche uitproberen. Het vuur is net aangestoken om het water warm te maken. Je moet de emmer met water vullen en daarna omhoog hijsen. Aan de emmer zit een douchekop. Hij komt terug met de mededeling dat het echt een aanrader is. Dus dat ga ik dadelijk dan maar uitproberen. Eerst even m'n verslag afmaken, voordat de schermer invalt. Het is al bijna donker als ik onder de douche ga. De kou is van het water en het frist heerlijk op.

Tijd om de BBQ aan te steken. We hebben voor vandaag twee heerlijke spiesjes op het menu staan. Ons vuurtje doet het prima en met de aardappelsalade erbij die we vanmiddag gekocht hebben, is het een prima maaltijd. Als toetje bakken we in een aluminium bakje een paar bananen. Wat suiker erover en we hebben een voortreffelijk toetje. We wassen af en zitten nog even bij het vuur, maar het wil niet zo goed branden. De temperatuur binnen ons hekwerkje blijft prima. Als ik even naar het toilet ga, merk ik dat het erbuiten toch al wel wat frisser wordt. Om negen uur ga ik het tentje in. Michiel blijft nog een half uurtje zitten en geniet van de aangename temperatuur. We zijn toch wel weer op een heel mooi plekje beland.